"Mieszkanie" Psycho Nightmare

Zaśmiał się cicho i złapał go za policzek.
- Puci,puci. - Zaśmiał się ponownie, tym razem głośniej. Kotołak wyglądał przy tym uroczo.

Burknął niezadowolony.
- N-nie jestem dzieckiem! - powiedział i odwrócił wzrok. Nie podobało mu się, że chłopak tak szybko potrafił zacząć go traktować, jak dziecko.

- Nie jesteś. - Widząc, że ten się w pewien sposób na niego obraził, zaraz go złapał za podbródek i podrapał za uszkiem, patrząc chłopakowi przy tym w oczy, uśmiechnięty.

Mruknął cicho, ten nawet nie dał mu pobyć obrażonym. Zaraz znów zaczął słodko mruczeć.
- N-nie będziesz traktować mnie jak dziecko? - zapytał i objął go za szuję, cały czas cicho pomrukiwał.

- Nie będę. - Pocałował go w czoło i przestał drapac za uchem. - Już? Nie jesteś obrażony?

- Będę, bo przestałeś - zaśmiał się i przytulił do niego. Otarł się lekko i cicho zamruczał.

Podrapał go ponownie za uchem, lekko uśmiechnięty.
- No to co chcesz robic?

- Chodźmy gdzieś - zamruczał rozkosznie i spojrzał mu w oczy z ciepłym uśmiechem. - Będzie fajnie!

- Tylko gdzie? - Uśmiechnął się do niego. Wstał powoli, przeciągając się i wypił do końca już zimną herbatę.

- Może do wioski? - zaproponował ze słodkim uśmiechem. Już nieco znudziło mu się siedzenie w wierzy, a na dworze była taka ładna pogoda.

- Dobrze. - Uśmiechnął się do niego i podniósł go z łóżka, zaraz zakładając płaszcz. Wyjrzał za okno.

Ubrał swoje buty i z uśmiechem spojrzał na chłopaka. Był w nich nieco wyższy, za sprawą delikatnego koturnu.
- Możemy iść - zaśmiał się cicho i poprawił swój kaptur.

Zaraz zauważył, że chłopak jest nieco wyższy.
- Co ty, koturny masz ? - Zaśmiał się i uśmiechnął do niego.

- A co? Masz z tym problem? - zaśmiał się cicho. - Teraz przynajmniej nie jestem takim kurduplem - zaśmiał się zaraz znów i podszedł do niego. Przytulił się lekko. - Chodźmy już.

- Nie mam... - Pogłaskał go po głowie. - Jakiś ty przytulaśny, jeszcze bardziej niż ja. - Zaśmiał się.

Wytknął mu język.
- No i co? Lubię po prostu się przytulać - zaśmiał się słodko, po czym złapał go za rękę. - Chodźmy!

Ruszył powoli przed siebie, a po chwili opuścił wieżę, kierują się w mniej określonym kierunku, bo po co iść prostą drogą?

[z/t]