Pokój Haruhi

Zwykły pokój o fioletowych ścianach.

Wszedł do pokoju z Yuki'm i uśmiechnął się lekko.
- Jak ładnie... - Podbiegł zaraz do okna, rozglądając się zachwycony. Bardzo mu się tu podobało, zwłaszcza, że inni są mili. - Ale... Mieszkam tu sam...? - Zapytał, patrząc na chłopaka. Bał się samemu spac w pokoju.

Yuki rozejrzał się po pokoju, a potem spojrzał na chłopaka. Nie spodziewał się takiej reakcji.
- Um? Owszem, wszyscy na początku mieszkamy sami, chyba tylko Aki ma współlokatora - zauważył zaraz z lekkim uśmiechem.

- A... Rozumiem... - Szepnął i usiadł smutniejszy na łóżku, blisko okna. Popatrzył za okno w milczeniu.

- Czemu jesteś smutny? - zapytał i usiadł na skraju łóżka. Po chwili pogłaskał go po głowie. - Nie martw się~! Na pewno niedługo ktoś z tobą zamieszka!

Zacisnął usta i opuścił głowę.
- Boję się sam spac w pokoju... - Przytulił się niepewnie do chłopaka, przymykając oczy.

Spojrzał na niego i pogłaskał go po głowie. Rozumiał, że to musi być ciężkie.
- Wiesz, nie zawsze jesteś sam w pokoju - zauważył i uśmiechnął się lekko. - Masz może przytulankę?

- Mam... - Wyciągnął z walizki fioletowego króliczka z białą opaską na oku. Haruhi był strasznie dziecinny. Jego byli znajomi mówili, że jest taki ponieważ nie miał dzieciństwa. On jednak nie pamiętał tego, więc sobie nie zaprzątał tym głowy. - Króliś. - Uśmiechnął się szeroko.

Spojrzał na maskotkę i uśmiechnął się lekko.
- Spójrz, póki jest z tobą Króliś, to nigdy nie będziesz sam w pokoju - powiedział i pogłaskał króliczka po głowie. - Na pewno będzie dobrym towarzyszem.

Uśmiechnął się do Yuki'ego i przytulił królisia. Pocałował po chwili namysłu kotołaka w policzek.
- Dzięękuuujęęę... - Powiedział zarumieniony i posadził królisia na kolanach chłopaka.

Uśmiechnął się niepewnie.
- Nie masz za co dziękować - zaśmiał się cicho i pogłaskał Królisia po głowie. - Mam nadzieję, że nie będziesz się już bał.

- Nie będę. - Położył na łóżku różową, puchatą poduszkę, a potem zajął się wypakowywaniem reszty rzeczy z walizki.

- To dobrze - powiedział z uśmiechem i spojrzał na jego walizkę. - Masz trochę rzeczy - zauważył z lekkim uśmiechem.

- Taak. - Zaśmiał się, wieszając do szafy różnokolorowe swetry. Bardzo je lubił. Były milusie, ciepłe i ładne.

- Widzę, że lubisz ciepło się ubierać - zaśmiał się i poprawił kaptur swojego płaszcza. - Ja raczej ubieram się dość zwiewnie - zaśmiał się cicho.

Pokiwał głową, uśmiechnięty, a po chwili usiadł koło chłopaka z ciastkami.
- Chcesz?

Poczęstował się jednym, a jego uszka stanęły na baczność, okazując zaciekawienie. Powąchał ciasteczko, a po chwili zaczął się nim zajadać. Niestety czasem zachowywał się zbyt kocio.
- Dobre~ - zamruczał rozkosznie.

Zaśmiał się uroczo patrząc na niego i usiadł po turecku.
- Słodki. - Podrapał go trochę za uszkiem, a potem zaczął jesc ciastko.

Zamruczał rozkosznie i spojrzał na niego.
- Pewnie teraz będziesz się ze mnie śmiać... - mruknął niemrawo. W końcu nie dość, że był kurduplem, to jeszcze przez kocie geny, zachowywał się dość dziecinnie.

- Nie, czemu? - Włożył mu do buzi kolejne ciasto, uśmiechnięty. Oparł się policzkiem o jego ramię.

Spojrzał na niego niemrawo i lekko się uśmiechnął. Zjadł ciasteczko.
- Bo zachowuję się dziecinnie. - mruknął cicho.

- Ja też i co z tego? - Wzruszył ramionami, uśmiechnięty. Nie przeszkadzało mu to, że sam jest dziecinny.

Uśmiechnął się lekko i pogłaskał go po głowie.
- Cóż, w takim razie się ciesze - zaśmiał się słodko.

Ziewnął zmęczony podróżą i odłożył ciastka na szafkę nocną. Przetarł oczy piąstkami.

- Jesteś zmęczony? - zapytał z troską i pogłaskał go po głowie.