Sala Lekcyjna

Sala, w której odbywają się lekcje.

Revis z osłupieniem gapił się na tablice wypełnioną po brzegi matematycznymi wzorami. Kiedy przebywał sam w swoim pokoju ogarniał go niepokój dlatego też, postanowił pójść na jakąś przypadkową lekcje. Szybko tego pożałował. Nie rozumiał praktycznie nic z treści zadania, a co za tym idzie nie miał bladego pojęcia jak je rozwiązać. Błagam! Wszystko tylko niech mnie nie weźnie do odpowiedzi! Zaklinał w myślach Revis spoglądając na nauczyciela.

Skończywszy pisać na tablicy zadania, zaczął poszukiwać "ofiary", która będzie zmuszona je rozwiązać.
- Revis Werclov - wywołał jednego z uczniów - chodź do tablicy - dodał po krótkiej chwili.

Za jakie grzechy! Wstał i powoli ruszył w stronę tablicy po czym zaczął panicznie błądzić wzrokiem po klasie szukając jakiejś dobrej duszyczki, która by mu podpowiedziała co zrobić- nic z tego. Wszyscy w klasie wyrażali po twarzy współczucie, a zarazem radość z nieszczęścia Revisa. Jeszcze raz przeczytał zadanie po czym wskazał na przypadkowy wzór.
- Trzeba użyć tego wzoru do rozwiązania zadania...- powiedział niepewnie.

- Dobrze kombinujesz - powiedział - akurat to zadanie łatwiej chyba byłoby policzyć ze skróconej wersji tego wzoru, ale rób jak chcesz, byle by wynik wyszedł dobry - dodał po chwili, lubił brać uczniów do tablicy, bo miał w ten sposób nad nimi władzę, ciekaw był jak chłopak sobie dalej poradzi.

Nie mógł uwierzyć w słowa nauczyciela. Z jednej strony był uradowany ze swojego szczęścia, z drugiej natomiast nie wiedział co ma dalej zrobić z tym fantem. Przyjrzał się dokładnie wzorowi, który wcześniej wskazał. Składał on się z liter i znaków matematycznych, które razem przypominały dolinę z domkami i zwierzątkami. Revis postanowił zaufać szczęściu raz jeszcze.
Na miejsce liter wstawił liczby podane w zadaniu. Miał wielką nadzieję, że i tym razem jego głupota go uratuje.
- Em.. tak?- spytał się, spoglądając przerażonym wzrokiem na twarz nauczyciela.

Yuki znudzony wszystkim, postanowił zawitać na lekcji, co z tego, że nieco się spóźnił? Otworzył drzwi i przyjrzał się sali.
- Przepraszam za spóźnienie - powiedział i spojrzał na chłopaka stojącego przy tablicy. Spojrzał na zadanie, widać trafił na złą lekcję. Postanowił nieco ją rozweselić, zabrał uczniowi stojącemu przy tablicy kredę, po czym narysował na niej twarz kotka. - To mój wynik! - powiedział z triumfem.

Wszedł szybko do klasy i zatrzymał się widząc nauczyciela oraz dwóch chłopaków przy tablicy. Zaśmiał się zaraz uroczo, ujrzawszy rysunek twarzy kotka na tablicy.
- Urocze... - Szepnął i ukradkiem usiadł w wolnej ławce. Miał nadzieję, że nauczyciel go nie okrzyczy. Zaczął się przyglądac scence.

- Yuki, to nie plastyka, tylko matematyka - powiedział wkurzony - nie dość, że się spóźniasz, to jeszcze rysujesz koty na tablicy! - spoglądał na Yukiego swoim morderczym wzrokiem, tak jakby chciał, żeby ten jak najszybciej zniknął sprzed tablicy.
- Haruhi! Ciebie też to dotyczy, nie spóźniaj się więcej na lekcje! - tym razem swój wzrok skierował na drugiego spóźnialskiego.

Cała sytuacja sprawiła, że atmosfera się lekko rozluźniła, a Revis był szczęśliwy, że nauczyciel znalazł sobie inną "ofiarę". Kotek na tablicy był komiczny do tego stopnia, że uczeń pytany zaśmiał się pod nosem . Zaraz jednak zdał sobie sprawę, że to nie koniec męki i spóścił wzrok wbijając go w ziemie. Swoją drogą nauczyciel ma ładne buty.

- P-Przepraszam... - Szepnął, wbijając wzrok w podłogę i zaciskając dłonie na swetrze. W oczach miał łzy, nienawidził, gdy ktoś na niego krzyczy. Wytarł łzy rękawem, podciągając przy tym nosem.

Yuki spojrzał na nauczyciela i zaśmiał się zaraz.
- Oh, matma jest nudna, a plastyka jest dużo zabawniejsza! - krzyknął zadowolony i odłożył kredę. - Dasz radę - powiedział do ucznia, który stał przy tablicy i zajął swoje miejsce, które było na końcu sali. Zaraz zaczął huśtać sięna krześle.

- Więcej mi się tu na lekcje nie spóźniajcie, przychodźcie punktualnie - powiedział do dwóch spóźnialskich, jednak mając na myśli całą klasę. Trochę się uspokoił jednak nadal był wkurzony.
- Yuki! - zawołał - nie bujaj się na krześle, bo je zniszczysz! - coraz bardziej zaczynało go irytować zachowanie blondyna.
- A ty, Revis, zmaż tego kota i dokończ rozwiązywać zadanie - rozkazał uczniowi stojącemu przy tablicy.

Zaczynało go trochę irytowac zachowanie nauczyciela. Bez przesady, raz się spóźnili. Usiadł wygodniej, poprawiając sweter, a po chwili zaczął z nudów rysowac w zeszycie. Nie miał zamiaru się przejmowac nauczycielem.

Yuki prychnął cicho.
- Nie zniszczę! - zaśmiał się cicho i odchylił bardziej do tyłu. Po chwili jednak upadł na ziemie z łomotem. No, coś mu jednak to na dobre nie wyszło. Syknął, nieźle się poobijał, przez co miał już łzy w oczach.

Revis przestał myśleć o zadaniu w głowie miał tylko głos nauczyciela. Ach... piękny głos tyrana, rozkazuj mi dalej! Przypomniał sobie jak podniecające jest bycie niewolnikiem uzależnionym od słów swojego pana.

- Mówiłem, że to się dobrze nie skończy - westchnął - rób dalej zadania - zwrócił się po raz kolejny do Revisa i ruszył na koniec sali, by sprawdzić czy nic się Yukiemu nie stało, miał satysfakcję z tego, że miał rację, jednak nie dawał tego po sobie poznać. Po drodze minął ławkę Haruhiego.
- Nie rysuj, tylko rób zadania - powiedział cicho i ruszył dalej - Nic ci nie jest? - zapytał, gdy już był na końcu sali, mimo wszystko miał nadzieję, że chłopak nie poobijał się zbyt mocno.

Zerknął na nauczyciela i zmrużył oczy. Prychnął cicho, a potem spojrzał na Yuki'ego. Był zbyt zajęty, więc nie usłyszał huku.
- Yuki...! - Podszedł szybko do blondyna i ukucnął. - Nic Ci nie jest?

Spojrzał na nauczyciela i przetarł oczy. Uśmiechnął się zaraz.
- Nic takiego mi nie jest - powiedział z lekkim uśmiechem, ale widać było, że nieco krzywił się z bólu. Zerknął na Haruhi'ego i uśmiechnął się lekko, chciał pokazać, że nic mu nie jest. - Cóż, mam za mało z kota, bo na razie ląduje na tyłku, nie na czterech łapach - zaśmiał się cicho.

Revis ocknął się po chwili. Jak ja mam zrobić cokolwiek w takich warunkach. Korzystając z zamieszania przekartkował szybko książke szukając rozwiązania zadania.Kiedy tylko zobaczył ów wynik szybko przepisał go na tablice puki nauczyciel był zajęty poszkodowanym uczniem.

- To dobrze - powiedział z ulgą, lekko się uśmiechając, tym razem nie złośliwie jak to miał w zwyczaju, jednak po chwili znowu przybrał swój stary wyraz twarzy i obrócił się w stronę tablicy.
- Wynik jest dobry, możesz wracać na miejsce - odparł po chwili, kończąc mękę jednego z uczniów.

Szybko zajął swoje miejsce, po czym otworzył swój notatnik zapisując;
" Nauczyciel jest mało spostrzegawczy- łatwo można go oszukać"
Pod tymi słowami narysował podobizne nauczyciela w wersji chibi. Na twarzy Revisa pojawił się szeroki uśmiech.

Powoli wstał z ziemi i otrzepał paprochy, po czym spojrzał na tablicę.
- A dlaczego tu jest taki wynik? - zapytał, jakoś nie bardzo miał ochotę zrozumieć matematykę, ale jednak wypadałoby wiedzieć skąd ten się wziął.

Revis odwrócił się w stone Yukiego przeszywając go morderczym wzrokiem. Miał cichą nadzieję, że nauczyciel zechce mu to wytłumaczyć.

- A już chciałem wam odpuścić - westchnął cicho, miał już tego dosyć, chciał już po prostu przejść do kolejnego zadania, bo przecież i tak to całe zamieszanie odwróciło uwagę uczniów od nauki.
- Revis, wracaj i wytłumacz skąd ten wynik, bo Yuki chce wiedzieć - wywołał Revisa jeszcze raz do tablicy, , bo skoro już to kogoś zainteresowało, to jednak trzeba mu to wytłumaczyć.